мегардад, ки ба биниши хакикии исломи нисбат ба инсони комил пай бибарем.
Ба ин хотир ин рисола хулосаест, аз андешахои уламо ва мутафаккирони бузурги муосир, ки тахти унвони инсони комил матрах шудааст.
Интихоби ин мавзeъ беасос нест, зеро дар чамъияти мо раванде ривоч ёфтааст, ки бештар ба дастуроту ахкоми ичтимои бахсу талош мекунанд, аммо ба чихати ахлоки ва маънави кам таваxччух зохир мекунанд.
Мутафаккирон барои ошкор сохтани ин ки ислом як дини чомеъ аст ва инсони комил инсонест, ки бояд хамаи дастуроти ин мактабро ба таври хамоханг ба чо оварад ва хамчунин чавонони имрузаро аз яктарафа ба ислом нигаристан нигах доранд, ин бахсро матрах кардаанд. холо мо назарияи мутафаккиронро доир ба дидгохи якчанд мактабхо мавриди бахс карор медихем. Ва бо тахкик намудани назархои онхо ба исботи дидгохи мутафаккирони мактаби исломи мепардозем.
Дар хангоми тахийяи ин китоб талош намудем, ки аз суханхои печидаи илми махфуз бидорем ва хамчунин матолиби онро мутобики мавзeи марбут бар чанд кисм таксим намудем. Дар ин масир аз Худованди бузург тавфики бештаре масъалат дорем.
Рабби яссир ва таммим бил-хайр
М у а л л и ф Abduliftikhor
четверг, 8 мая 2008 г.
понедельник, 5 мая 2008 г.
Китоби-2
бар маънои ислом бишносем; яъне мехохем бифахмем: ислом арзишхои хакикии инсон ва камолоти уро чи чиз медонад.
Хар сохиб мактабе, ки мазхабе (рох ва равише) барои башарият овардааст, назария ва таърифе дар бораи инсони комил пешниход кардааст.
Тарбият ва меъёрхои ахлоки дар хар мактаб (мисли мактаби «акл», «ирфон», «кудрат», «мухаббат», «марксизм», «экзистенсиализм» ва «бархурдориву зебои») доир ба мавзeи инсони комил бар асоси таърифи он мактабхо мушаххас мешавад. Ба таври умуми назариёти макотиби мухталиф дар бораи инсони комил дар чанд назарияи асоси хулоса мешавад. холо мо барои он ки назарияи исломиро дар бораи инсони комил бишносем, ночорем назарияхои мактабхои номбурдаро дар ин замина батафсил матрах намуда ва сипас назарияи исломиро дар бораи хар яке аз он мактабхо баён намоем. Мо то назарияхои мактабхои мухталифро матрах ва сипас накд (зохир намудани айбхо ва хубро аз бад чудо кардан) накунем, наметавонем назари исломро ба тарики возех бишиносем, аз ин сабаб танхо дар чунин сурат муяссар .... Давом дорад
Хар сохиб мактабе, ки мазхабе (рох ва равише) барои башарият овардааст, назария ва таърифе дар бораи инсони комил пешниход кардааст.
Тарбият ва меъёрхои ахлоки дар хар мактаб (мисли мактаби «акл», «ирфон», «кудрат», «мухаббат», «марксизм», «экзистенсиализм» ва «бархурдориву зебои») доир ба мавзeи инсони комил бар асоси таърифи он мактабхо мушаххас мешавад. Ба таври умуми назариёти макотиби мухталиф дар бораи инсони комил дар чанд назарияи асоси хулоса мешавад. холо мо барои он ки назарияи исломиро дар бораи инсони комил бишносем, ночорем назарияхои мактабхои номбурдаро дар ин замина батафсил матрах намуда ва сипас назарияи исломиро дар бораи хар яке аз он мактабхо баён намоем. Мо то назарияхои мактабхои мухталифро матрах ва сипас накд (зохир намудани айбхо ва хубро аз бад чудо кардан) накунем, наметавонем назари исломро ба тарики возех бишиносем, аз ин сабаб танхо дар чунин сурат муяссар .... Давом дорад
5
Хамон тавре, ки инсон вакте ба дунё меояд, олими билкувва аст, на олими билфеъл, хамчунин инсонияти инсон низ билкувва аст, на билфеъл.
Вакте масъала ба ин мархила мерасад, ки одам шудан ва инсонияти инсон дар чист; ин инсониятро як зистшинос (биолог) наметавонад ба мо нишон бидихад ва як «пизишк» хам наметавонад ба мо муаррифи кунад. Инсоният амрест, ки хатто мактабхои моддигари хам онро инкор намекунанд, вале дар айни хол бо меъёрхои модди хам намешавад онро санчид. Вале инсон худаш барои худаш дарвозаи маънавиёт аст. Чуноне ки Расули акрам (с) мефармоянд: «Ман арафа нафсаху факад арафа раббаху». (Он касе, ки нафси хешро шинохт, пас ба тахкик парвардигорашро хам хохад шинохт). Ва дар чои дигар мефармоянд: «Ман лам яъриф нафсаху баъуда ан субулин-начãти ва чабата физзалãли валчахãлãт». (Он касе, ки нафси худро нашиносад, аз рохи начот дур мемонад ва дар гумрохиву нодонихо фурe меравад). Яке аз дарвозахо, ки инсон метавонад аз вучуди худаш ба олами маъно пай бибарад ва бифахмад, ки гайр аз масоили модди .. ДАВОМ ДОРАД.....
Хамон тавре, ки инсон вакте ба дунё меояд, олими билкувва аст, на олими билфеъл, хамчунин инсонияти инсон низ билкувва аст, на билфеъл.
Вакте масъала ба ин мархила мерасад, ки одам шудан ва инсонияти инсон дар чист; ин инсониятро як зистшинос (биолог) наметавонад ба мо нишон бидихад ва як «пизишк» хам наметавонад ба мо муаррифи кунад. Инсоният амрест, ки хатто мактабхои моддигари хам онро инкор намекунанд, вале дар айни хол бо меъёрхои модди хам намешавад онро санчид. Вале инсон худаш барои худаш дарвозаи маънавиёт аст. Чуноне ки Расули акрам (с) мефармоянд: «Ман арафа нафсаху факад арафа раббаху». (Он касе, ки нафси хешро шинохт, пас ба тахкик парвардигорашро хам хохад шинохт). Ва дар чои дигар мефармоянд: «Ман лам яъриф нафсаху баъуда ан субулин-начãти ва чабата физзалãли валчахãлãт». (Он касе, ки нафси худро нашиносад, аз рохи начот дур мемонад ва дар гумрохиву нодонихо фурe меравад). Яке аз дарвозахо, ки инсон метавонад аз вучуди худаш ба олами маъно пай бибарад ва бифахмад, ки гайр аз масоили модди .. ДАВОМ ДОРАД.....
HONOUR
Бисмиллãхир рахмãнир рахийм
Инсон танхо мавчуде аст, ки худаш аз худаш чудошаванда нест. Масалан, мо наметавонем санге дошта бошем, ки хислати санги надошта бошад, ё гиёхе дошта бошем, ки хислати гиёхи надошта бошад ва ё паланге дошта бошем, ки хислати паланги надошта бошад. хар паланге дар дунё хислатхоеро, ки дорад ба хукми гариза дорад. Вале инсон инсон будани худашро ба хукми гариза надорад, балки бояд онро тахсил кунад. Инсон будани инсон марбут ба чанбахои зисти ва ба истилои биологи нест; яъне он чи ки номи инсоният ва ё одамият дар забони кадим номида шудааст, гайр аз хусусиятхои биологии инсон аст. Саъдии Шерози мефармоянд:
Тани одами шариф аст ба xони одамият,
На хамин либоси зебост нишони одамият.
хама медонанд, ки як инсон танхо ба хамин сурат инсон махсуб намешавад ва агар чунин буд, ба гуфтаи шоире:
Гар ба сурат одами одам буди,
Ахмаду Бexакл хам яксон буди.
Бинобар ин одам шудан, амри дигар аст. хар касе, ки аз модар мутаваллид мешавад, ба ин маъно одам нест, ба ин хотир гуфтаанд: «Мулло шудан осон - одам шудан мушкил».
Инсон танхо мавчуде аст, ки худаш аз худаш чудошаванда нест. Масалан, мо наметавонем санге дошта бошем, ки хислати санги надошта бошад, ё гиёхе дошта бошем, ки хислати гиёхи надошта бошад ва ё паланге дошта бошем, ки хислати паланги надошта бошад. хар паланге дар дунё хислатхоеро, ки дорад ба хукми гариза дорад. Вале инсон инсон будани худашро ба хукми гариза надорад, балки бояд онро тахсил кунад. Инсон будани инсон марбут ба чанбахои зисти ва ба истилои биологи нест; яъне он чи ки номи инсоният ва ё одамият дар забони кадим номида шудааст, гайр аз хусусиятхои биологии инсон аст. Саъдии Шерози мефармоянд:
Тани одами шариф аст ба xони одамият,
На хамин либоси зебост нишони одамият.
хама медонанд, ки як инсон танхо ба хамин сурат инсон махсуб намешавад ва агар чунин буд, ба гуфтаи шоире:
Гар ба сурат одами одам буди,
Ахмаду Бexакл хам яксон буди.
Бинобар ин одам шудан, амри дигар аст. хар касе, ки аз модар мутаваллид мешавад, ба ин маъно одам нест, ба ин хотир гуфтаанд: «Мулло шудан осон - одам шудан мушкил».
Подписаться на:
Сообщения (Atom)
