HONOUR

Бисмиллãхир рахмãнир рахийм

Инсон танхо мавчуде аст, ки худаш аз худаш чудошаванда нест. Масалан, мо наметавонем санге дошта бошем, ки хислати санги надошта бошад, ё гиёхе дошта бошем, ки хислати гиёхи надошта бошад ва ё паланге дошта бошем, ки хислати паланги надошта бошад. хар паланге дар дунё хислатхоеро, ки дорад ба хукми гариза дорад. Вале инсон инсон будани худашро ба хукми гариза надорад, балки бояд онро тахсил кунад. Инсон будани инсон марбут ба чанбахои зисти ва ба истилои биологи нест; яъне он чи ки номи инсоният ва ё одамият дар забони кадим номида шудааст, гайр аз хусусиятхои биологии инсон аст. Саъдии Шерози мефармоянд:

Тани одами шариф аст ба xони одамият,
На хамин либоси зебост нишони одамият.

хама медонанд, ки як инсон танхо ба хамин сурат инсон махсуб намешавад ва агар чунин буд, ба гуфтаи шоире:

Гар ба сурат одами одам буди,
Ахмаду Бexакл хам яксон буди.

Бинобар ин одам шудан, амри дигар аст. хар касе, ки аз модар мутаваллид мешавад, ба ин маъно одам нест, ба ин хотир гуфтаанд: «Мулло шудан осон - одам шудан мушкил».